Dacht u dat? Toevallig?

Wij drukken ons bestaan vaak eendimensionaal uit. Louter vanuit het denken.

Het denken echter is beperkt. Het is ook nog niet zo lang de norm. Pas sinds de Verlichting en Descartes die zei: Ik denk, dus ik besta. Daarvoor was er een ander verband. Het verband tussen astronomie, astrologie, religie en mythologie. Pas op de laatste plaats kwam het denken. Dat zetten  we nu bovenaan.

Het ervaren, het voelen, overigens niet de emoties, het voelen vanuit het hart, was vroeger norm. De machthebbers, de adel, de geestelijkheid hadden wel geleerd te denken. Zij konden dus ieder die dat niet of minder deed, manipuleren.

Dat zien we nu nog. Het denken bepaalt onze wereld. Het bepaalt de beurs, het gaan of niet gaan in EU verband, het onderwijs, het werk, oorlogen zelfs, niet altijd overigens. Oorlogen zijn opstanden van groepen die zich tekort gedaan voelen, of gemanipuleerde acties van overheden of bedrijven.

Maar OK. Het zij zo. Wat betekent dit voor mij persoonlijk: Toeval bestaat niet.

Er zijn twee bronnen die ons door het leven leiden. Steeds opnieuw kunnen we kiezen. Doe ik iets uit angst of uit liefde.

Doe ik iets uit liefde ten behoeve van het leven, ten behoeve van de ontwikkeling van mijzelf, want dat is de kern. Ten behoeve van.

Doe ik iets uit angst ten koste van het leven, ten koste van mijzelf? Want dat is de kern. Tegen jezelf, tegen het leven, tegen iets.

Eigenlijk is dit simpel. Zo ziet het er uit.

In de dagelijkse praktijk kan het minder eenvoudig zijn. Neem ik die baan omdat het mij inkomen geeft, uit angst, of neem ik hem niet omdat het mij niet ligt, niet overeenkomt met mijn capaciteiten. Of ook nog: Neem ik welke baan dan ook om in elk geval in mijn eigen levensonderhoud te kunnen voor zien. Ik kan later altijd, als de mogelijkheid zich voordoet, iets gaan doen, wat beter bij mij past.