Er zijn twee bronnen die ons door het leven leiden. Steeds opnieuw kunnen we kiezen. Doe ik iets uit angst of uit liefde.

Doe ik iets uit liefde ten behoeve van het leven, ten behoeve van de ontwikkeling van mijzelf, want dat is de kern. Ten behoeve van.

Doe ik iets uit angst ten koste van het leven, ten koste van mijzelf? Want dat is de kern. Tegen jezelf, tegen het leven, tegen iets.

Eigenlijk is dit simpel. Zo ziet het er uit.

In de dagelijkse praktijk kan het minder eenvoudig zijn. Neem ik die baan omdat het mij inkomen geeft, uit angst, of neem ik hem niet omdat het mij niet ligt, niet overeenkomt met mijn capaciteiten. Of ook nog: Neem ik welke baan dan ook om in elk geval in mijn eigen levensonderhoud te kunnen voor zien. Ik kan later altijd, als de mogelijkheid zich voordoet, iets gaan doen, wat beter bij mij past.

Beter is dus een betrekkelijk begrip. Dat is afhankelijk van de optie die je hebt.

Ik wil de caravan verkopen. Een goede optie. Ik wil dit bedrag ervoor hebben. Een betrekkelijke optie. Ken ik de situatie rond caravans voldoende? Het aanbod elders, de behoefte van kopers? Ben ik niet te hebberig? Kortom, ik kan nog vele malen de mist ingaan als ik dit niet onderzoek.

De kern van leven vanuit Liefde is onderzoeken.

De kern van leven vanuit Angst is niet onderzoeken.

Met onderzoek krijg je duidelijkheid. Zonder onderzoek is de uitkomst ongewis. Een ongewisse uitkomst van wat dan ook is altijd het gevolg van te weinig onderzoek, te weinig kennis, te weinig zelfkennis, onvoldoende kennis van de levensprocessen.

Er zit altijd logica in gebeurtenissen. De kunst is dus de kennishiaten te lokaliseren als iets anders loopt dan je wilt, verwacht of logisch vindt.

Echter. Dat klinkt wederom eenvoudig. Maar ik ben tamelijk onvolmaakt, in die zin, dat ik niet alles weet, ken, aanvoel, en ook nog neig vanuit mijn gewoonten te denken en te handelen. Ik zit misschien ook nog vol oordelen, vooroordelen, verkeerde taxaties, denk het wel te weten, heb gewoon gelijk, anderen begrijpen mij niet enz. Kortom: Het recht bevindt zich aan mijn kant.

Het is toch vreemd. Vluchtelingen moeten of terug of mogen - om allerlei redenen – blijven. Maar waarom mensen vluchten houdt ons minder bezig. Ze vluchten vanuit de ongelijkheid die ze zien, voelen, beseffen. De ongelijke toekenning van middelen aan mensen in het dagelijks leven is de oorzaak van veel vluchten, oorlogen, conflicten. De ongelijke kansen op onderwijs, werk, gezondheid, hoort daarbij.

Kijken wij naar vluchtelingen vanuit angst- er komen hier teveel – of uit liefde: ieder mens voelt dat hij de ander dient te helpen als dat nodig is.

Vluchtelingen leven niet vanuit angst – dan ga je niet in zo’n bootje je leven riskeren –.  Ze vluchten vanuit liefde voor het leven. Ze willen zich ontwikkelen. Leven. Wij zijn al uitgeleefd, hebben alles, weten alles, hoeven niks meer, hooguit willen we meer.

Dit blijft doorgaan totdat we vanuit liefde gaan leven.

Persoonlijk kun je dat altijd. Iedere dag. Daarvoor hoeven de wereldproblemen niet opgelost te worden. Je kunt je besef er over  - en over veel andere zaken – vergroten. Dat maakt je leven zinvoller en je ontwikkeling groter.

Het doel is zinvol leven vanuit wie je bent en daarnaast ten behoeve van ieder die je tegen komt.

Dat geeft voldoening en zinbeleving.

Bouke Veltman                                                                                                                                                                               juni 2014